Om 7 uur ’s morgens moesten we klaarstaan om te vertrekken naar Jinja. Zoals gewoonlijk was de gids te laat. Maar deze keer viel het goed mee, 20 minuten. Onze gids noemde John. Het is een hele lieve en zorgzame man.

Tijdens onze tocht naar Jinja stopten we aan het Mabira forest. Dit is het tweede grootste oerwoud in Oeganda. We kregen er uitleg door een andere gids over bepaalde bomen en we zagen wilde apen. De gids toonde ons de boom die ingrediënten bevatte voor het medicijn tegen Malaria en er is ook een boom speciaal voor vrouwen. Als je hiervan een sapje zou maken dan zou de vrouw beter in bed worden, alsof dit hier nodig is? Aan kinderen is hier geen tekort. Over de apen waren we heel enthousiast, wauw wilde apen. Hadden we geweten dat we later 20 apen in onze tuin zouden hebben, zouden die apen ons niet meer zo interesseren.

Na de toch in het oerwoud gingen we naar de oorsprong van de Nijl. Bij de overschakeling van het Lake Victoria en de Nijl stonden we stil en konden we een foto nemen, zoals echte toeristen doen. Daarna gingen we naar onze hostel. Het uitzicht was prachtig! Ook de overdekte bar was echt heel gezellig. De kamer viel goed mee of dat vond ik toch. We sliepen met 6 op een kamer. Je hebt er enkele een bed en voor de rest is alles gemeenschappelijk. Enkele meiden vonden het vies en zagen er tegenop om daar te slapen. Ik helemaal niet. Een kamp van de KLJ is nog meer basic dan dat!

De ochtend erop gingen we naar een Craft market. Normaal gezien gingen we eerst allemaal samen naar het bungeejumpen. Marleen (één van de vrijwilligers) wou dit doen. We zouden allemaal meegaan om te supporteren. Jammer genoeg werd ze die morgen ziek. Natuurlijk vroegen ze aan mij wat ze het best kon doen. Verpleegkundigen zijn toch altijd een noodzaak hé!

Op de Craft market had ik het wel al gezien na een uurtje dus ik ging met wat verkopers praten. Het waren vier broers (Hope, Billy, Richard & Kevin). Dit waren zo een toffe kerels. Ze zeiden dat ze muzikanten waren, rappers. Dus ik vroeg hen om iets voor te dragen. Dit was zo zalig. Ik probeerde mee te doen maar ik schakelde al snel over naar enkel dansen op hun lied. Een rapper ben ik toch niet echt. Ze begonnen ook freestyle te zingen over mij, echt hilarisch. Over mijn mooi haar, mijn mooie lach, … Ze kwamen ook opnieuw aan mijn haar. Hoe kan het zo zacht zijn? En waarom is het zo kort?

Mijn naam konden ze goed onthouden. Iedereen kan hier mijn naam goed onthouden want ik ben dé Sarah van Abraham uit de Bijbel. De jongens op de Craft market noemden Fenne gewoon 18 omdat het een te moeilijke naam was. Dit was best wel grappig want we liepen heel lang op die markt en telkens de jongens zich verveelden riepen ze gewoon Sarah en 18!

Om vier uur was het tijd om te gaan paardrijden. Onze laatste uitstap op ons toeristisch weekend. Marleen en ik zijn niet echt zo een goede vrienden met paarden. Het paard had zijn eigen willetje en luisterde gewoon niet. Dus daar zat ik dan lekker op dat paard.

De rit naar huis was echt een hel. Het was heel lang en je wist gewoon niet waar je was. John had ook een andere route genomen om file te vermijden. Maar wat voor route was me dat? Het was heel hobbelig weg en nergens was er licht. Mensen lopen hier tot heel laat op straat en lopen niet langs de kant van de weg. De Nederlanders vrijwilligers zeggen hier dat de Afrikaanse banen lijken op Belgische wegen. Als de Nederlanders mij kunnen pesten met hun commentaar doen ze dat, maar ik sta mijn mannetje wel! Op de weg hebben we ook mensen gezien die letterlijk op straat sliepen. Ze sliepen aan het begin van de weg, wat heel gevaarlijk is. Auto’s, boda boda’s, taxi’s, … houden zicht hier namelijk niet aan de breedte van de baan.

Bij het schrijven van deze blog hebben we ook een nieuw huisdiertje erbij. Naast de mieren en de muggen hebben we er nu ook een gekko bij. We hebben hem Karel genoemd. Lekker gezellig om een huisdier te hebben in dit huis.