Vandaag kwamen zwangere vrouwen om de nodige onderzoeken uit te voeren (wegen, bloeddruk meten, … ). Mirthe en ik waren de chaos zo beu dat we een systeem bedachten om het werk vlotter te laten verlopen. Mirthe ging meten en wegen en ik zou de administratie doen. Dit lukte vrij vlot. De vrouwen moesten ook nog onderzocht worden door de vroedvrouwen. Soms duurde het een halfuur tegen er iemand onderzocht werd. Echt super frustrerend. Het is hier allemaal op het Afrikaanse ritme. De jongste patiënt die we vandaag onderzocht hadden was 14 jaar. Zwanger voor de eerste keer. Ze was heel verlegen en zag er echt nog uit als een kind. Telkens stel ik me dan de vraag, is dit een gewilde zwangerschap?

Deze avond gingen we met alle vrijwilligers eten in Kampala. Toen we terug thuis kwamen, ging ik naar de kliniek. Er waren namelijk drie mogelijke bevallingen. Ik kwam in de kliniek in en er had al één vrouw hevige weeën. Het was toen 11 uur. Ik moest de vrouw opnieuw masseren aan haar onderrug. Ik gaf haar ook mijn hand zodat ze er kon in knijpen. In het begin durfde ze dit niet maar toen ik het meerdere malen zei, begon ze het toch te doen. Het was zo dubbel om iemand zijn hand vast te houden van dezelfde leeftijd. De vrouw was 21 jaar en zwanger van haar tweede kind. Daar stond ik dan. Ik als verpleegkundige (niets wetend van baby’s of bevallingen), Saida als vroedvrouw (die ondertussen al 500 baby’s heeft geboren zien worden) en de zwangere vrouw. Allemaal de leeftijd van 21. De vrouwen bevallen hier ook alleen. De mannen worden ofwel opgebeld na de bevalling of blijven in de ruimte ernaast wachten.

Na een uur begon de vrouw echt te persen. Ondanks haar proberen, kwam de baby niet voorruit. Even werd er gevreesd dat de navelstreng rond het hoofd zou zitten en dat het daardoor kwam dat het kindje niet vooruit kon. De vrouw begon steeds heviger en hevigere te roepen. Ze had heel veel last van haar benen. Saida zei ook dat de vrouw heel vermoeid werd. Saida sprak de vrouw aan over haar roepen. Aléja sprak aan, ze riep gewoon tegen de vrouw dat ze moest ophouden. Er mag hier niet geroepen worden tijdens de bevalling. Een vrouw hoort zich te gedragen.

Saida vroeg ons ook om te bidden voor de zwangere vrouw. We moesten ons hand op de buik leggen en iets wensen voor haar. Fenne en ik hebben dat gedaan. Maar het was een ervaring erbij. Saida zei dat we dit goed deden! En als Saida het goed vindt, dan is het goed. Het is trouwens een schat van een vrouw! Ze begeleidt me echt super goed in de kliniek.

Op een bepaald moment ging de vrouw rechtstaan. Ze ging van de stoel en wou al staand gaan persen. Ik zag aan saida dat dit een goed idee was. Saida zei dat ze niets kon doen aan de vrouw. Haar wil was wet. Toen gebeurden er echt rare dingen. De vrouw ging zitten op haar knieën, terug rechtstaan, op haar hurk gaan zitten. Ondertussen verloor ze bloed en water op de grond. Echt allemaal heel schrikwekkend om dit als eerste bevalling mee te maken. De vrouw nam op een bepaald moment ook mijn been vast en neep erin. Ze keek me zo zielig aan. Ze was ten einde. Ik moest haar infuus ook opnieuw aanschakelen omdat ze echt aan het verzwakken was. Tegelijkertijd moest ik zorgen dat ze het infuus er niet uittrok. Ze kroop maar rond op de grond.

Ondertussen kwam er een tweede vroedvrouw de kamer binnen. Ze maakte haar kwaad en de vrouw moest terug op de stoel gaan zitten. Ze moest kalmeren en nu echt eens beginnen persen. Het is ook heel raar om dit mee te maken. Ze staan soms te schreeuwen, te lachen, te roepen, ... Je begrijpt helemaal niet wat ze allemaal zeggen. Het kindje kwam er uit om 01u15. Het was een jongen!

Ondertussen was er nog een andere vrouw aan het bevallen. Ik deed handschoenen aan en ging daar gaan helpen. Het was een heel klein baby’tje. De vroedvrouw knipte de navelstreng los en ik mocht het kind gaan inpakken. Hier ligt elk kind in minstens 5 dekens. Het is ook heel raar om te zien dat deze vrouwen totaal niet blij zijn met hun kind. Als we het kind naar de vrouw brengen hebben ze er geen oog voor. Ook zijn ze emotieloos als ze het kindje voor de eerste keer horen huilen. Er was zelf een vrouw bij die niet blij was met haar zoontje. Ze wou een meisje. Bij het trouwen van de dochter, krijgt zij namelijk geld van haar schoonfamilie.

Ondertussen heb ik al 4 bevallingen meegemaakt. Hierbij probeer ik zo goed mogelijk de vroedvrouwen te helpen. Misschien had ik toch vroedvrouw moeten worden. Haha, nee grapje. Geef mij toch maar het verpleegkundige beroep!