Deze morgen om 9 uur begonnen in het ziekenhuis. Vrijdag zijn er twee nieuwe vrijwilligers bijgekomen, Mirthe en Marlous. Mirthe is ook een verpleegkundige. Ik heb ze vandaag begeleid in het ziekenhuis. Ik merkte toen ik uitleg gaf hoeveel ik eigenlijk al wist van de kliniek. Voor mij leek dat niet zo duidelijk want de chaos is altijd groot als ik ging gaan werken.

We begonnen de maandag wel als poetsvrouw. Ik vond het best wel fijn om te doen. Want vaak zit je gewoon met je vingers te draaien. We moesten enkele ruimtes kuisen en de stock ordenen en sorteren. Hierbij gaf de verpleegkundige uitleg over verschillende medicatie. Het opruimen van de stock was echt heel gezellig. De verpleegkundige praatte constant tegen ons. Ze stelde heel veel vragen. Ik heb zelf het Belgische gezondheidszorgsysteem proberen uitleggen. Dat was een lastige om allemaal de verduidelijken.

Daarna mochten we helpen met administratief werk aan de receptie. Het lukt me steeds beter en beter om dit te doen. Ik leer hun speciale afkortingen en hun lelijk handschrift te ontcijferen. Ik heb ook kinderen medicatie IV gegeven. Dit komt hier heel vaak voor. Kinderen krijgen een infuus voor vijf dagen. Elke dag krijgen ze dan een bolustoediening. Heel vaak merk ik dat het infuus verstopt zit. Materiaal of geld hebben ze hier niet om het te vervangen. De medicatie wordt er dan gewoon ingespoten, vaak naast de vene. De kinderen krijsen het dan uit van de pijn. Mirthe en ik weten hoe we dit moeten voorkomen maar het is gewoon niet mogelijk om het hier te doen. Zo frusterend.

Ook de medicatie is hier heel apart. Ze krijgen een voorschrift van de arts en dan moeten wij dit klaar leggen. Dit zijn soms maar 3 pilletje. Alsof een dosis van drie pillen voldoende is? Ook wordt soms de diagnose gesteld maar hebben ze het geld niet om de volledige behandeling te betalen. Dan krijgen ze maar een deel van de pillen mee naar huis.

Die middag had ik ook mijn nummer opnieuw aan Saida gegeven. De vorige keer had ze het opgeschreven, maar ra ra ra dat is verdwenen doorheen de rommel. Ik grapte nog naar haar dat het misschien vanavond wel zou gebeuren. Dat ze me zou bellen voor een bevalling.

En ja dat was ook zo! Om half 11 werd ik gebeld door haar. Iedereen ging net slapen maar plots stond heel het huis in rep en roer. Iedereen was zo enthousiast. Mirthe en ik gingen sowieso naar de bevalling maar er mocht ook nog één iemand van de andere meiden mee. Dit was nu Danique. We renden naar het hospitaal maar dat was helemaal voor niets nodig. Saida zei dat ze me telkens ging bellen wanneer de vrouw echt pas klaar was om haar baby te krijgen. Daarom dat we ons zo hadden gehaast.

We hebben daar uiteindelijk drie uur zitten wachten. Wachtend op hevigere wenen. Ondertussen moest ik de vrouw gaan masseren op haar rug. Blijkbaar helpt dat! Na drie uur zei Saida dat we terug konden gaan slapen en dat ze ons opnieuw zou opbellen. Danique kroop bij mij in bed zodat we zeker de telefoon zouden horen.

Om half 6 was het zover. We stapten nu naar het hospitaal omdat we dachten dat we nog tijd hadden. Maar dat was even misrekend. Toen we aankwamen lag de moeder al in bed en Saida was de baby aan het verzorgen. Het was net 10 min geleden gebeurd. Saida was heel trots dat ze ons uitleg kon geven. Ze verzorgde de baby en daarna mochten we foto’s nemen van het kind. Op den duur was het een echte fotoshoot en dat voelde wel wat raar aan. Ik mocht als eerste het kindje vasthouden. Het was een meisje van 3.5 kg. Ze heette Deborah (Deed me direct denken aan mijn nichtje!). Ze had al zeven kinderen en haar zevende kind heette Sarah, wat een mooie naam is dat.

Ik mocht het kind aan de moeder geven. De communicatie met het koppel verliep heel moeilijk. Ze waren nog maar net van Burundi naar Oeganda gekomen. In Burundi spreken ze Swahili. Saida spraak maar een paar woorden Swahili. Engels verstonden ze helemaal niet. Ook enkele woorden Frans zouden ze moeten verstaan, volgens Saida. Maar toen ik dat probeerde reageerde ze ook niet op wat ik zei. Ze knikten enkel. De ouders waren heel trots dat er drie mzungu’s aanwezig waren bij de bevalling en ze wouden met ons op de foto. Deze foto ga ik proberen afdrukken aan en hen meegeven. Het was voor ons een heel leuk avontuur maar ook voor het koppel. Je ziet dat zelf zonder communicatie er heel wat mooie dingen kunnen gebeuren.

Trouwens iedereen bedankt voor de reacties! Super om te lezen. Ik heb hier echt veel te weinig tijd. Over twee weken ben ik al thuis! Mij mogen ze hier gerust nog een paar weken laten!