Dit weekend gingen Danique en ik opnieuw de toerist gaan uithangen. We gingen naar Banda Island. Dit is een eiland gelegen op het Victoriaans meer. Voor Danique en ik aan onze trip begonnen, moesten we tot het doingoood huis geraken. Met onze koffer en trekrugzak moesten we op de boda boda. Dat was niet zo handig. Telkens de man van de boda over een hobbel reed, viel ik bijna van de boda. Echte buikspieren waren hier voor vereist, jammer dat ik die niet had.

Bij het doingoood huis stond Inge ons op te wachten. De taxi die er hoorde te staan voor alle vrijwilligers was namelijk al vertrokken. Hij had een te kleine auto mee om ons allemaal te kunnen meenemen.

We kwamen aan in de haven van Entebbe. Een echt vissersdorpje en dat kon je ook ruiken. We liepen door de straten van het dorpje en de mensen wouden allemaal ons helpen. Ze trokken aan je en aan de valiezen. Ze wouden deze valiezen dragen, natuurlijk tegen betaling. Na een uur wachten konden we op de boot. In de boot konden er ongeveer 20 mensen.

De mensen op de boot kwamen van overal, van Texas, Australië, Duitsland, China, … Allemaal woonden ze in Oeganda voor een jaar of langer. Het was heel gezellig op de boot. Toen we aankwamen op het eiland, 2.5uur later, waren we echt al een vriendengroep. Dit was ook de groep waar we het weekend mee zouden doorbrengen.

Het eiland was echt prachtig! We kwamen daar om 4 uur toe. Na de omgeving wat verkend te hebben zijn we gaan zwemmen in het Victoriaans meer. Andrew (de eigenaar van het eiland) vertelde ons dat er krokodillen en nijlpaarden in het water zaten. Ook van slangen moesten we oppassen. Hij zei gewoon doodleuk dat je niet op een slang moest gaan trappen. De normaalste zaak van de wereld. Al de andere toeristen vonden slangen heel normaal en vonden het absurd dat wij er geen in onze tuin hadden.

Om half 7 stonden we op het dak van het huis. We waren klaar om de zonsondergang te zien. Ik weet niet meer of ik dit al geschreven heb maar hier is het telkens donker om 7 uur s ’avonds. De zonsondergang was echt adembenemend. We hadden uitzicht op het eiland en het victoriaans meer.

Daarna gingen we eten. Wat heerlijk was dat eten. Er stond een buffet klaar en ik heb volgens mij drie keer aangeschoven. Tijdens de week probeer ik enkele keren rijst met bonen te eten of pocho. Net zoals de kinderen op ons project elke dag moeten eten. S ’avonds proberen we dan iets te koken met zijn allen maar dat is meestal niet zo veel en niet zo lekker! Echte kokkinnen zitten er niet echt in de groep. Alles maken we lekker door er ketchup bij te doen. Danique en ik zijn volgens mij al verslaafd aan ketchup. Dus deze maaltijd kwam echt uit de hemel. En trouwens, mama, ik mis je eten hier duidelijk, haha! Ik kan niet wachten om je spaghetti te eten.

De volgende dag gingen we zonnen. We konden maar een halfuurtje in de zon liggen, zo heet was het. Het was telkens afkoelen in het victoriaans meer. Ook al smeerde ik me om het uur in met factor 50. Ik had een mooi rood kleurtje.

In de namiddag gingen we naar het dorpje aan de ander kant van het eiland. Dit deden we in het heengaan te voet. Lekker door een oerwoud stappen. Het dorpje was klein maar opnieuw weer heel arm. De kinderen reageerden zelf niet als we iets tegen hen zeiden in het Engels. Ze verstonden geen woord Engels. Sommige kinderen gingen naar school maar dat was op een ander eiland. De kinderen waren heel aanhankelijk. Ze klommen op je en namen je hand vast. Ze wouden telkens gedragen worden. Dit voelde best vreemd aan want op ons project is dit niet zo.

Andrew vroeg of ik wou poolen. In een heel primitief cafeetje waar er geen stoelen of tafels stonden. Jenny (Duits) en Sammy (Australië) waren een team tegen een Oegandese man en ik. Best wel erg dat ik telkens het spel verprutste want die Oegandese man kon heel goed poolen. Maar hij vond het wel heel tof om in mijn team te zitten. Ik speelde dan maar mijn charmes uit door de tegenstanders af te leiden door te zingen of hen negatieve commentaar te geven. Maar het heeft niet mogen zijn, want we zijn verloren.

We keerden terug met de speedboot van Andrew. Kleine kinderen duwden onze boot diep genoeg in het water. Ze waren 3 tot 5 jaar. Andrew is trouwens super goed voor de kinderen op het eiland. Ze houden allemaal van hem. Hij kent ze ook bij naam en ze komen allemaal naar hem toegerend. Hij merkte bijvoorbeeld ook op dat er een jongentje plotseling heel anders was dan ervoor. Hij had ook wonden op zijn gezicht. Ik zag die eerlijk gezegd niet duidelijk. Wat bleek? Deze jongen is geslagen op school en niet voor de eerste keer. Hij was eerst een heel enthousiaste jongen en slim maar nu zei hij niets meer. Andrew ging dit alleszins verder bekijken. Op ons project is er ook gebleken dat er een meisje geslagen is geweest. En niet zomaar een pedagogische tik. Momenteel zijn we met de vrijwilligers en de coördinators aan het kijken hoe we dit gaan aanpakken. Want zoiets kan gewoon weg niet!

S’ avonds kregen we een lekker barbecue. Yes, echt grote stukken vlees! Dit was geleden van in België. Telkens hadden we ook een kampvuur. Het was zalig om aan het kampvuur te zitten met al deze verschillende mensen van over de hele wereld. De sterrenhemel is hier trouwens echt prachtig. Zoveel sterren heb ik nog nooit gezien.

De volgende ochtend werden Danique en ik, in onze tent, wakker door de donder. We stonden snel op. Het was aan het waaien en aan het donderen. Het leek erop of er een storm zou komen. En dit wouden we niet missen. Een storm is er uiteindelijk niet geweest maar de eerste Oegandese regen heb ik wel meegemaakt.

Om twee uur in de namiddag vertrokken we terug richting huis. Eerst op de boot en dan een taxi. Toen de boot aankwam in Entebbe was het verschrikkelijk. De mannen zagen de boot aanvaren en ze kwamen met 20/ 30 man op onze boot af. Ze trokken aan je, ze riepen je, ze namen tassen waarvan ze niet wisten van wie het was, … het was heel chaotisch. Ze wouden allemaal iemand dragen uit de boot en naar land nemen. Daarvoor krijgen ze namelijk geld, 3000 shilling. Sommige mannen probeerden zelf Olivia vast te nemen. Ze is een meisje van 6 jaar. Haar vader werd heel kwaad op de Oegandese mannen. Ik was heel blij dat ik uit die boot was. Aan land hebben we nog een groepsfoto gemaakt en toen gingen we onze taxi zoeken. Tot onze hele grote verbazing (niet dus) stond onze taxi er nog niet. We moesten een halfuurtje wachten. Er was blijkbaar Traffic Jam.

Niet alleen de boot was een hel maar ook de autorit. We stopten aan het doingoood huis en Danique en ik waren klaar om naar huis gebracht te worden. De taxidriver zei dat dit helemaal niet de afspraak was. Het was onder tussen al 20h. Danique en ik konden dus niet naar huis. We mogen niet meer na 19h de boda boda of taxi nemen. Het is namelijk gevaarlijk. Ze kunnen ons helemaal ergens anders brengen en bedreigen dat we hen geld moeten geven.

We hebben Inge en Rita moeten bellen om verduidelijking te vragen. De taxidriver is uiteindelijk eerst nog naar een afspraak gegaan in een hotel en is ons dan terug komen ophalen. We moesten 50 000 shilling opleggen zodat we thuis zouden geraken. We waren rond 23h eindelijk thuis.

In ons huis hadden we bezoek van John (taxidriver van Jinja). Hij werkt ook op het project. Hij had ons die avond meerdere keren gebeld omdat hij hoorde dat we niet naar huis konden geraken. Hij wou zelf achter ons komen. Dat is 1u30 heen en terug rijden. Hij had uiteindelijk gehoord dat we het geregeld hadden en bleef op ons wachten op het project. Hij is zo een bezorgde man! Hij noemt zichzelf ook AK47. Dat is het geweer dat alle veiligheidsmensen hier bij zich hebben. Telkens we hem nu zien, roept hij heel luid ‘AK47’. Super grappig!

Na wat bijgebabbelde te hebben met de andere girls gingen we slapen. Want morgen is namelijk werkdag!