Maandagmorgen waren Myrthe en ik weer klaar om te gaan werken in de kliniek. We begonnen terug als poetsvrouw! Vonden we wel fijn om te doen. We zijn namelijk heel blij dat ze werk voor ons hebben want meestal is er niet zoveel te doen. Daarna vroegen we terug wat we konden doen. Toen mochten we de stock tellen en de voorraad in de kast. Ze verbaasden zich soms echt dat we snel kunnen werken. Er zit duidelijk geen Afrikaans ritme in mij! Als ik werk moet het vooruit gaan.

Dinsdagmorgen was het terug baby’tjes vaccineren. Ik had een baby’tje gevaccineerd en Saida zei me plotseling dat ze me nog eens ging tonen hoe ze hier gingen vaccineren. Dit vond ik raar want ik had het al gezien en vorige week deed ik 20 baby’s praktische alleen. Maar bon, ik luisterde naar haar en ze toonde het me voor. De techniek is net hetzelfde als bij ons. Zij gaan enkel de naald heel traag gaan inbrengen. Wat zorgt voor meer pijn. Volgens hen zorg ik voor meer pijn doordat ik te snel de naald plaats. Bon ik aanvaarde hun commentaar en ging mijn volgende spuit klaarmaken. Saida vroeg me opnieuw om te stoppen. De moeders weigerden allemaal gevaccineerd te worden door Myrthe en mij. Wat een gezever. Daar kon ik echt niet om lachen. De afgelopen 3 weken had ik al de kinderen al gevaccineerd en plotseling zeggen een stelletje moeders dat ik niet kan vaccineren?

Ik was hier niet mee gediend. Ik vroeg aan Saida wat er nu allemaal gebeurde. Uiteindelijk ben ik kwaad weggelopen. Het is niet omdat die moeders mij niet wouden als verpleegkundige dat dit ook zo moest gebeuren. Saida had maar moeten uitleggen dat ik het wel kan. Ze weet dat ik het kan.

In de namiddag gingen we naar Kampala. Opnieuw boodschappen doen voor de hele week. En we gingen voor het eerst in 3 weken een taartje gaan eten. DIT WAS DE HEMEL! De chocoladetaart heeft me nog nooit zo gesmaakt, samen met mijn milkshake.

De volgende dag gingen Myrthe en ik opnieuw naar de kliniek. We waren allebei benieuwd hoe de verpleegkundigen zouden reageren. Op woensdag zijn het telkens de zwangere vrouwen die langskomen. Het was volledig anders of gisteren. De verpleegkundigen deden normaal tegen ons. Ze lieten ons zelf de onderzoeken uitvoeren die vroedvrouwen moesten doen. Wat wij dus helemaal niet kunnen! Ik moest de vrouwen onderzoeken en inschatten hoeveel weken ze ver waren. Ik moest het hoofd voelen en naar het hart luistern. We mogen dus niet vaccineren maar wel een vroedvrouw zijn. Wat is het hier toch raar in Afrika!

Op donderdag mocht ik dan uiteindelijk mee met de outreach. Hier keek ik echt naar uit. Dit is met twee verpleegkundigen en een chauffeur. We gingen naar buurten waar er geen hospitaal aanwezig is. We hadden een bankje mee, twee stoelen en twee boxen met materiaal. Er zaten 10 moeders op het gras te wachten op ons. Op het terrein was er ook nog een school. Toen we begonnen met de baby’s te vaccineren was het ook net speeltijd. Er stonden plots 60 kinderen rond ons. Allemaal mij in de gaten aan het houden, de mzungu! Echt ongelooflijk! Ik zag al die ogen op mij gericht. Het was best wel tof om te doen. Wat ook heel raar was dat we tijdens het rijden een dorpje passeerden en al de huizen hadden er dakpannen. Zo raar om terug dakpannen en deftige huizen te zien. Ik vond het zo grappig dat ik even stil stond bij de dakpannen. Uiteindelijk is het niet bij 10 moeders gebleven, want zoals ik al geleerd heb, komen er heel vaak vrouwen te laat.

Morgen is mijn laatste dag in het ziekenhuis! Eens benieuwd hoe die zal verlopen. Dit zullen jullie wel allemaal horen volgende week. Ik ga genieten van mijn laatste weekend hier, zonder blog. Lekker spelen met de kinderen, gaan eten met de vrijwilligers, typische Afrikaanse gerechtjes nog eens eten, … En dan van alles hier afscheid nemen! Hopelijk keer ik snel terug naar dit prachtige land!