Maandag zijn we met z’n vieren achter boodschappen geweest. Mijn eerste brandwonde van de boda is binnen. Toen we terug een taxi wouden nemen naar huis werden we letterlijk overspoelt door allemaal mannen. Dit waren mannen van de taxi’s. Het is hier verschrikkelijk om op je gemak een taxi te kiezen. Ze trekken aan je, nemen je doos met boodschappen al vast, vertellen hun prijzen voor een rit, … Dit is toch nog altijd wennen. Gisterenavond hielden we dan croque monsieur avond of wel voor de Nederlandse vrienden in dit huis een tosti avond.

Dinsdag startte ik terug met werken in het ziekenhuis. Ik heb trouwens een verpleegshort aan van maatje 52. Dat staat me beeldig! Ik moet telkens wennen en me aanpassen aan hun manier van werken. De ene keer mag ik alles alleen doen, de andere keer onder begeleiding en plots willen de verpleegkundigen dat ik ga gaan zitten en niets meer doe. Dit wordt op de moment zelf beslist en dan moet ik me maar aanpassen. Ook is het soms moeilijk om hen te verstaan. Ze spreken hier heel stil en ze gebruiken ‘hm’ als ja-antwoord. Dit was in het begin super verwarrend want wij gebruiken vaak ‘hm’ als we iets niet begrijpen. Dus ik ging vaak mezelf verduidelijken terwijl ze gewoon ‘ja’ wouden zeggen.

Op dinsdagmorgen komen ouders met hun baby langs om hen te laten vaccineren (polio, pneumokokken, difterie, hepatitis B, …) Ik heb zelf ook heel wat kinderen gevaccineerd. Telkens het kind een spuitje kreeg, ging de moeder direct het kind goed vasthouden en ‘sorry sorry sorry’ gaan zeggen. Dit vond ik best wel raar. Ze zijn heel bezorgd om hun kinderen. De kinderen werden ook gewogen. Dit gebeurde aan een weegschaal die omhoog hing. De grote kinderen moesten er gewoon gaan aanhangen met hun handen. De kleinere kinderen werden door een soort van doek gedragen. De kinderen hadden alle leeftijden. Er zat zelf een kindje bij dat net 1 dag oud was. Hier blijven ze duidelijk niet enkele dagen in het ziekenhuis. Na de bevalling is het terug werktijd.

Dit weekend zijn we ook te weten gekomen dat geld geven aan kinderen op straat helemaal niet goed is. Je kan hiervoor zelfs in de gevangenis vliegen. Het beste is om gewoon iets van eten te geven aan de kinderen. Er zijn ook opgezette organisaties. Zij zetten kinderen langs de kant van de straat en laten hen bedelen om geld. Wanneer het kind niet genoeg geld heeft binnengehaald dan kan dit kind verminkt worden. Verminking zorgt namelijk voor een toename van inkomen door medelijden. We wisten wel dat dit gebeurde maar als je dan ziet welke kinderen er langs de baan zitten en hoe schattig en klein ze soms zijn, dan sta je daar nog eens extra bij stil.

Woensdagmiddag hebben Danique en ik opnieuw rijst met bonen gegeten. We gingen samen lunchen met de jongens van secundary school. Natuurlijk kregen we onze kleine maaltijd niet op, ook al vragen we maar een heel klein bord. Het blijft echt een grote maaltijd. Dat eten vult direct je maag en het is smakeloos. Er was een jongen die aan het wachten was om te eten. Wanneer we vroegen waarom hij nog niet gegeten had, bleek dat hij geen bord had. Ik leende hem mijn bord zodat hij toch eten kon gaan halen. Hier betekent geen bord, geen eten. De kinderen moeten hier alles zelf hebben en opbergen. De kinderen dragen trouwens bijna allemaal een sleutel om hun nek. Dit is de sleutel van hun koffer. De koffer waar al hun ‘eigendom’ inzit. Die koffer is echt kleiner dan wat een kind bij ons krijgt voor Sinterklaas. Dit is echt zo frustrerend.

Die avond gingen we naar een culturele avond. Oeganda heeft één president maar ook verschillende koninkrijken. Deze koningen betekenen politiek niets. Elke koninkrijk heeft zijn eigen dans. En dat werd die avond aan ons getoond. Vrouwen en mannen die allerlei dansen gingen gaan uitvoeren, de ene dans als wat zotter dan de andere. Ik ben verbaasd van het heupwerk van de Afrikanen. Niemand kan dat nadoen. Het was soms echt verbazingwekkend.