Ja, dit weekend kwam het leiderschap terug in mij naar boven. Ik heb het volle weekend vooral met de kinderen op het project gespeelt. Sommige kinderen gaan in het weekend naar huis, anderen blijven hier. Dit zijn dan meestal de weeskinderen. Ik heb hen van alles geleerd: Chinese voetbal, dikke Bertha, gescheurde broek, pang, …

Ze vonden het geweldig om nieuwe spelletjes te leren. En ze zijn veel betere luisteraars dan de kinderen van de KLJ. Daar kunnen ze nog wat van leren! Ik heb ook enkele spelletjes van Oeganda geleerd. Maar vraag me niet meer hoe ze noemen! Het was zo ontzettend warm om hier te spelen. Er trok ook één kindje zijn tshirt uit. Toen de anderen zagen dat ik deze tshirt opvouwde, deden ze plots allemaal hun truitje uit. Gewoon omdat ik hun shirtjes zou kunnen op plooien. Hilarisch!

Plotseling begon het te regeren. Wat een grote druppels. Je bent in 10 seconden kletsnat. Dat heb je nog nooit gezien. We renden naar een gebouw al lachend, huppelend en schreeuwend. Daar begonnen we op de ruiten te staan en allemaal te kijken naar buiten, naar die harde regen. Het was fantastisch. Ik kon het niet laten om ze te pesten en ik nam wat water en spatte ze nat. Er ontstond een watergevecht. Echt grappig!

Even later waren ze die ruimte aan het schoonmaken. Je kan het vergelijken met een sporthal van bij ons. Elke zaterdag wordt deze gekuist (omdat het zondag misdienst is). Ik kan niet lang stilzitten dus ik begon ook mee te helpen. Ondertussen was er ook iemand aan het drummen. Ik kan ook niet lang stilzitten als ik muziek hoor dus ik begon te dansen met de borstels. Al die kinderen wouden plotseling ook allemaal helpen. Ze waren 6 en 7 jaar. Ze verveelden ze zich en het kuisen leek plotseling heel leuk. Er hebben mij wel 10 kinderen gevraagd of ze mijn borstel mochten gebruiken. Ze wouden telkens tonen dat zij mij wouden helpen. Terwijl ik hier ben, met het doel, om hen te helpen. Ze riepen ook heel de tijd auntie auntie look look!! Ik moest kijken hoe goed ze bezig waren. Ze zijn allemaal zo lief.

Soms dacht ik wel bij mezelf dat het best wel zielig is dat kinderen van 6 jaar een ruimte zitten schoon te maken op een zaterdag. Ik merkte ook dit weekend dat ze zich echt wel vervelen. Ze zitten hier al elke dag in de week. Ze hebben enkel maar elkaar. Ze hebben ook geen privé speelgoed of boekjes waar ze in kunnen kijken.

Ik merk wel heel snel dat ze zich gaan binden aan je. En dat wil ik absoluut vermijden. Het afscheid wordt dan nog moeilijker. En dat zal nu al moeilijk genoeg zijn. Ik had twee uur met hen gespeeld en ik kreeg gewoon mijn handen niet meer los. Ze wouden allemaal mijn hand vasthouden, naast mij lopen, … Ze begonnen er zelf ruzie over te maken. Sommigen streelden ook mijn armen. Om toch maar aan mij te kunnen komen. Ik probeer zoveel mogelijk groepsspellen te spelen en niet te lang met hetzelfde kindje te praten. Zo vermijd ik dat ze zich gaan hechten aan mij.

Zaterdagmorgen ben ik ook gaan helpen in de kliniek. Ik vond van mezelf dat ik toch eens in het weekend moest gaan werken. Zoals een echte verpleegkundige! Zondag is het ziekenhuis niet open. Dat is het begin van de week en dan gaan ze vooral bidden. In het ziekenhuis vond ik het super. Ik hem drie patiënten zelfstandig mogen doen. De verpleegkundigen vertelden me dat ze mij gingen missen. Ik vertrek al over een week en wil hier helemaal nog niet weg. Ik voel me hier soms meer thuis dan in België. Er vroeg zelf één iemand van de verpleegkundigen wat ik voor haar zou achterlaten. Ik antwoorde heel vriendelijk terug: wat zou je willen dat ik voor je achterlaat? Koos ze toch wel voor mijn telefoon zeker, haha. Daar had ze me mooi.

Trouwens even mijn vriendinnen bedanken voor de grappige, lieve, hilarische, enthousiaste brieven die ik heb gekregen. Ik lees er niet elke dag één want soms ben ik zo druk met mijn leventje hier. Maar als ik ze lees, vind ik het fantastisch!